Na gedane arbeid...

Lieve mensen,

Het is ondertussen alweer een maand geleden dat ik m’n laatste stuk geschreven heb en in de tussentijd heb ik natuurlijk niet stil gezeten. :-) Het benodigde budget waar ik het in m’n vorige verhaal over had is inmiddels toegekend en daarvan hebben we de eerste trainingen al gegeven.

Eind juni zijn we met onze collega Ikhee meegeweest het veld in. Zij is de livestock specialist in dit project en ging de herder groepen voorlichten en trainingen geven over o.a. hoe je het beste met je vee om kunt gaan, wat je kunt doen om de kwaliteit te verbeteren en een over dierengezondheidszorg (ze is ook dierenarts namelijk). Zij kwam weer bij andere herdergroepen dan waar wij in onze eerste ronde trainingen in mei en juni geweest zijn. Voor ons was het dus interessant om mee te gaan omdat we op deze manier ook nog een paar trainingen konden geven en dus meer mensen konden bereiken. Helaas bleek, zoals we ook al gedacht hadden, dat de mensen te druk waren en dat de timing van de trainingen niet echt ideal bleken te zijn. Op dat moment hadden namelijk veel herders net hun merries gevangen om ze te kunnen melken voor de airag (gefermenteerde paardenmelk) en ook de voorbereidingen voor het Naadam festival waren in volle gang (maar daarover later meer). Geen tijd voor de herders dus om ook nog eens trainingen te volgen. Voor ons waren deze trainingen een extraatje, aangezien ze in eerste instantie niet bij onze doelgroep herders zaten, maar toch was het jammer dat we niet veel konden doen en onze trip eerder af moesten breken. :-)

Maar elk nadeel heeft z’n voordeel, want nu konden we wel naar de bruiloft konden van de Extension officer (landbouwvoorlichter van de overheid) Bat-Erdene in Bat-Ulzii. Onderweg naar de bruiloft werd de spanning van onze Mongoolse collega’s al aardig zichtbaar. Ze vertelden ons dat het vieren van een bruiloft hier in Mongolie gepaard gaat met heel veel alcohol (maar…wat niet???) en dat het onbeleefd was om te weigeren. Een bruiloft is pas geslaagd als (bijna) iedereen heeft overgegeven van de grote hoeveelheid alcohol en er op het eind nog een vechtpartij uitbreekt onder de families. Volgens Mongools bijgeloof voorspelt dit veel geluk in het huwelijk (ik zie dat bijgeloof meer als een excuus om ongegeneerd veel te drinken op kosten van iemand anders, maar ach ja, dat is mijn bescheiden mening.:-)). Elke gast moet in ieder geval 3 grote kommen airag naar binnen werken, gevolgd 3 kommen zelfgestookte Mongoolse vodka en daarna nog 3 shotjes normale vodka. Als je denkt dat je daarna klaar bent met drinken, dan heb je het mis, want ze blijven bijschenken. Gelukkig was het voor ons als buitenlandse gasten wat makkelijker om alle drank af te slaan, maar ondanks dat bleven ze aandringen om toch te drinken. (Na 1 slokje airag heb ik alweer genoeg, want echt lekker is anders…, dus laat staan dat ik een hele kom op zou moeten drinken. Hetzelfde geldt voor de vodka. :-)) Natuurlijk komen ook de typisch Mongoolse ‘lekkernijen’ weer op tafel, stukken gekookt schapenvlees, Mongoolse schapen/geitenkaas, gedroogde yoghurt en snoep. Mmmmm…. (Kom maar door met de taart en de bitterballen!!!) Verder zit iedereen in een rondje in de ger van het pasgetrouwde stel en worden er Mongoolse liederen gezongen. Zodra de kom airag in je handen gedrukt wordt is dat het teken om op te staan en te gaan zingen. Wat ze overigens over het algemeen erg goed kunnen, die Mongolen. Natuurlijk hebben wij ons ook van onze beste kant laten horen, vooral Dorieke had de smaak te pakken en zong zelfs in het Mongools (en dat was nog vroeg op de avond en was nog niet iedereen dronken… ;-)). Later op de avond hebben we zelfs nog Kedeng Kedeng van Guus Meeuwis met de gasten gezongen terwijl we de polonaise deden door de ger. Kedeng Kedeng Tuut Tuut… En een lol dat we allemaal hadden…(waarschijnlijk ook de eerste en wellicht enige keer dat ze niet in een kringetje zaten, maar ook daadwerkelijk in beweging waren tijdens een bruiloft :-)). Het vreemdste was eigenlijk nog wel dat de bruid in het ziekehuis lag, maar dat mocht de pret niet drukken. De lama had gezegd dat dit de beste dag was om te gaan trouwen, dus dat doen ze dan ook. Bruid of geen bruid... Beetje vreemd voor ons misschien, maar ach het zal wel iets Mongools zijn...Al met al was het een hele geslaagde avond. :-)

Die week daarna zijn we op vrijdag naar UB gegaan om daar van 11 -13 juli het Naadam festival te kunnen vieren. Het Naadam festival is een groot nationaal festival wat ze hier al zo’n 3000 jaar vieren. Het gaat terug naar de tijd dat nomaden-stammen bij elkaar kwamen om elkaar hun kunsten te tonen op het gebied van worstelen, boogschieten en paardenraces. (Zie ook http://nl.wikipedia.org/wiki/Naadam voor meer informatie).

Nu hadden wij eerder die week gehoord dat we op zaterdag en zondag moesten werken en dat we dan de rest van de week vrij waren. (Goh, dat zou de Nederlandse overheid eens moeten verzinnen….:-)). Voor ons natuurlijk geen probleem, want echt veel werk hadden we niet meer. Dus op zaterdagochtend hebben we een uurtje ons gezicht laten zien op het PMU kantoor (Project Management Unit) en zijn we daarna op de bus gestapt naar Nailakh, een dorpje net buiten UB. Daar had Jo (ook VSO-volunteer) ons uitgenodigd om te komen barbecuen. Helaas was het weer verandert van heel erg zonnig en warm in regen, onweer, hagel en koud, maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben de BBQ aangekregen en ook nog lekker gegeten. Zelf gemaakte hamburgers….mmm. De dag daarna hebben we ons wederom een uurtje op kantoor gemeld om vervolgens met onze collega Tumen, zijn vrouw en dochter naar de 1-jarige paardenrace te gaan net buiten UB. Erg leuk om te zien en daar hebben we ook de beste Huusjuur (gefrituurde schapenvleespannenkoek) gegeten tot nu toe. Op de foto’s krijgen jullie een beeld van hoe het er uitzag.

De dag erna ben ik samen met Dorieke, Amado en Andrew (allemaal VSO-ers) naar de openingsceremonie van het festival geweest. We hadden op de valreep nog kaarten kunnen krijgen van een Nederlands stel dat in UB woont. Dus wij waren helemaal blij dat zij hun kaarten aan ons wilden geven en ons daarmee de mogelijkheid bieden om deze openingsceremonie te zien. (Bedankt Wim en Alies!) En het was ook echt de moeite waard, het was echt super gaaf om te zien (zie foto’s). Verder hebben we nog naar het worstelen gekeken, boogschieten en enkelbeen schieten.

Maar niet alleen dat, ook wij (Dorieke en ik) hebben onze grote doorbraak meegemaakt hier in Mongolie. Zoals op de foto’s te zien is, liepen wij tijdens het Naadam festival in onze deel rond, de nationale klederdracht. Hiermee trokken wij natuurlijk nogal wat aandacht, want de mensen hier vinden het schitterend als buitenlanders hun nationale deel aan hebben. Dus we zijn 3x geinterviewd voor de nationale tv, ik ben een keer geinterviewd voor de radio en we hebben zelfs een nieuwe carriere als model! (Zie hier de nieuwe Doutzen Kroes …. Hahaha) Tijdens de nationale klederdracht dag op woensdag waren we namelijk de enige 2 buitenlanders in deel.(en een Fransman die alles geleend had, dus dat telt eigenlijk niet...) Maar wat bleek, ze hadden ook nog een competitie best geklede buitenlanders in nationaal kostuum. Dus zodra de organisatie ons in de gaten kreeg, werden we gevraagd om ook mee te doen. Wat we ons natuurlijk geen 2 keer lieten zeggen. :-) Dus schoenen gewisseld (ik had m’n gympies onder m’n deel aan en dat kan natuurlijk niet op de catwalk…), hoedje op, lipgloss op, haar in model en gaan. Mensen natuurlijk helemaal enthousiast en iedereen wilde met ons op de foto. Echt zo grappig. In een paar dagen zijn er nog nooit zoveel foto’s van mij gemaakt. En wat ben ik blij dat ik niet beroemd ben zeg en dat ik m’n deel gewoon uit kan doen en op kan gaan in de menigte, want aan het eind van de dag was ik er helemaal klaar mee. Maar al met al een super leuke ervaring en veel plezier gehad. Kortom een zeer geslaagd Naadam festival!!! :-)

De vrijdag daarna ben ik weer naar Arvaikheer gegaan om daar heerlijk het hele weekend met Ibrahim te kunnen skypen en weer even bij te kunnen kletsen. Ik had natuurlijk zoveel beleefd in de week daarvoor en geen internetverbinding gehad, dus dat was wel weer even nodig. :-)

Op dinsdag kwam Dorieke samen met Frank (een vriend/oud-collega uit Nederland) ook weer thuis en met de middagbus kwam ook Helmert bij ons logeren. Frank is hier voor vakantie en om Dorieke te bezoeken en te kijken wat we hier allemaal doen en Helmert is op wereldreis en daarmee zijn we in contact gekomen via couch surfing.

Op woensdagochtend zijn we met z’n vieren, de tolk en chauffeur vertrokken richting Bat-Ulzii. Daar hebben we de herdergroepen bezocht waar we in juni ook al trainingen gegeven hebben. We hebben hun vragen beantwoordt over marketing en value adding en hebben zelfs nog geholpen met de werkzaamheden in de kas van een van de herdergroep leden. Op vrijdag hebben we een training gegeven in samenwerking met het Mercy Corps en de toerisme bureau in Arvaikheer. De mensen waren erg enthousiast en deden goed mee, dus weer een geslaagde training.

Om onze trip af te sluiten hebben we afgelopen zaterdag het yakfestival bezocht bij Bat-Ulzii. Met dit festival willen ze de yak promoten en wat je er allemaal mee kunt. Zo werd er een yak race gehouden, yak rodeo, yaks vangen met de lasso en werden er allemaal yak producten zoals wol, vilt en melkproducten verkocht. Ik kan er wel heel veel van vertellen, maar de foto’s zeggen het meest denk ik.

Helaas hebben we voor het eerst ook iets minder leuks meegemaakt. Op zaterdagavond zijn we rond half 11 ‘s avonds weer thuis gekomen. Aangezien het weekend was, besloten we om wat drankjes te gaan halen en nog even gezellig te kletsen. De plaatselijke kroegen waren al dicht, want die sluiten hier om 23 uur, dus zaten we gezellig op de kamer van Dorieke. Rond een uur of half 1 hoorden we een geluid, maar konden het niet echt thuis brengen, dus schonken we er verder ook weinig aandacht aan. Tot er ineens rond 1 uur een steen door het raam kwam vliegen. We schrokken ons natuurlijk ‘een hoedje’. In eerste instantie dachten we dat het een dronkemans actie was en hebben we de boel opgeruimd en besloten om dan maar naar bed te gaan. De kans dat het een tweede keer zou gebeuren zou (dachten we...) niet zo groot zijn, maar dat bleek niet helemaal waar. Een klein uurtje later, toen we bijna allemaal in dromenland waren, ging de 2e steen door het raam. Met dit keer als gevolg dat het hele buitenste raam aan diggelen ging. Oeps… Toen zijn we wel meer geschrokken, want dan is het ineens geen dronkenmans actie meer. Natuurlijk iedereen proberen te bellen, onze tolken, directeur van het project en zelfs het noodnummer van VSO, maar het was zo’n nacht waarop niemand te bereiken was. Zelfs de politie niet bleek later...(wat die mensen allemaal doen 's nachts het is mij een raadsel...;-)) Maar de volgende ochtend is de politie langs geweest en hebben ze ons verhaal aangehoord en afgesproken dat ze wat vaker zouden controleren de aankomende dagen. Of dat in werkelijkheid ook gebeurd is een tweede, maar goed. Gelukkig hebben we het overleefd en zijn alleen de ramen stuk, maar de schrik zat er wel even in. Hopelijk gebeurt het maar 1 keer. :-)

Nu weer over naar vrolijkere zaken, want om eerlijk te zijn is het feesten nog niet helemaal afgelopen. Ook deze week werken we maar 3 dagen en dan hebben we donderdag en vrijdag het Naadam festival hier in Arvaikheer. Dit jaar vieren ze het hier niet op 11-13 juli, maar op 28 – 30 juli. Dit omdat ook de Aimag (=provincie) 80 jaar bestaat. Ze pakken dan ook groots uit met verschillende activiteiten. Zelfs het hele dorp wordt 'gepimped'. Nieuw asfalt wordt gelegd, nieuwe lantaarnpalen, standbeelden op het plein, de fontein is gemaakt en ga zo maar door. Als Ibrahim hier in september weer komt herkent hij er niks meer van. ;-)

Nu is m’n verhaal alweer lang genoeg geworden. Op naar de volgende keer, dan inclusief de foto’s van het Naadam festival in Arvaikheer!

Tot snel!

Aly Loes