In country training
Door: Aly Loes Vellema
Blijf op de hoogte en volg Aly Loes
27 Februari 2011 | Mongolië, Ulaanbaatar
"I am so 'clever' that sometimes I don't understand a single word of what I am saying."
Sain bain! (Hallo)
Wat gaat de tijd toch snel, het is ondertussen alweer 2 weken geleden dat ik aangekomen ben in Mongolie...
En de afgelopen 2 weken ben ik, samen met de andere net aangekomen VSO-ers, bezig geweest om me het land, de mensen, gebruiken en de taal een beetje eigen te maken. Dit door middel van de zogenoemde 'In country training'. We hebben onder andere trainingen gehad in hoe we moeten werken met een tolk, hoe we gezond kunnen blijven in Mongolie en waar we in geval van nood naar toe moeten. We hebben ons werkvisum en de financien geregeld. Ons ingeleefd in de cultuur en verschillende gebruiken en het geloof door middel van workshops, het brengen van een bezoek aan een boedhistische tempel en een bezoek aan een familie op het platteland. En we hebben gister nog weeshuis bezocht en met de kinderen gespeeld en kadootjes uitgedeeld. (zie foto's)
En natuurlijk hoorde de taalcursus ook tot de 'in country training'. En wat jullie vast niet zal verbazen is dat het Mongools niet een van de makkelijkste talen is om te leren. Ten eerste is het alfabet anders en de grammatica, maar ook de klanken en uitspraak is lastig. Maar iets is beter dan niets en we kunnen nu in ieder geval hallo, bedankt en tot ziens zeggen. De taxichauffeur vooruit, links- en rechtsaf sturen en laten stoppen (niet dat je al enig idee hebt waar je naar toe moet hier in UB, maar dat terzijde...:-)). We kunnen tellen in het Mongools en afdingen op de markt en vragen naar iemands naam en of ze Engels spreken. Helaas is vaak het antwoord abracadabra en niet te verstaan en heb je zelf ook geen idee van wat je zegt, maar gelukkig heb ik nog een jaar om dit te oefenen en perfectioneren :-). Ik heb mijn certificaat dat ik Mongools kan in ieder geval binnen, dus daar ben ik allang blij om. :-)
Op het moment valt het met de kou erg mee. We hebben de laatste dagen steeds sneeuw gehad, wat inhoudt dat het redelijk 'warm' is. Als het namelijk erg koud is, dan sneeuwt het niet. :-) En hoewel -10 al 'warm' aanvoelt (in vergelijking met -20), is thermo-ondergoed nog wel erg fijn om aan te hebben. :-)
Helaas hebben we niet echt veel plezier van de sneeuw. Het is te droog om sneeuwballen van te maken en ook een sneeuwpop valt net zo hard weer uit elkaar. Normaal moet je al heel goed opletten waar je loopt, maar door de sneeuw nog eens extra. De trottoirs zijn 'iets' minder vlak van in Nederland en ook gebruiken ze hier hele mooie tegels, vooral op het Sukhaatar plein, die ontzettend glad worden. Daar is het helemaal een grote ijsbaan. Alleen als het echt moet, steek je dat plein over en dan met gevaar voor eigen leven.
Sowieso is het zaak om goed te blijven kijken waar je loopt. Als er nog sneeuw ligt waar niet op gelopen is, dan vooral daar niet overheen lopen. Je weet namelijk nooit wat er onder zit en heb je de kans dat je 2 meter naar beneden valt, het riool in. Dit is trouwens ook het geval als er geen sneeuw ligt hoor. Dus het is erg belangrijk om altijd goed te kijken waar je loopt. :-)
Wat ook regelmatig bijna-doodervaringen oplevert is het oversteken. Als het licht voor de voetgangers op groen gaat, blijft het verkeer gewoon rijden. Het is dan zaak om met zoveel mogelijk mensen tegelijk over te steken zodat ze wel moeten stoppen en maar dan hopen dat je niet geraakt wordt.
Ulaanbaataar staat op de lijst van steden met de meeste luchtvervuiling en dat is ook zeker te merken. Van de miljoen inwoners woont de helft in een ger. Deze wordt gestookt op gedroogde mest of hout. Hierdoor lijkt het net of er altijd brand is en loop je af en toe echt door de rook. Dit blijft ook hangen aangezien de stad in een dal ligt en omgeven is door bergen. Als je buiten de stad geweest bent en je rijdt de stad weer in, rij je echt een grijze wolk in. Wat je per persoon op een dag hier inademt aan schadelijke stoffen staat gelijk aan het roken van 4-5 pakjes sigaretten op 1 dag (!!!). (Gelukkig ga ik op het platteland werken, met heel veel frisse lucht. :-))
Verder is Mongolie een land van bijgeloof (of geloof, is maar net hoe je het bekijkt). Als je over de drempel struikelt naar binnen toe, dan betekent dat geluk, naar buiten struikelen betekent ongeluk (en moet je eerst weer naar binnen om weer goed naar buiten te kunnen lopen). Als je in een tweetal of groep loopt en die wordt door een lantaarnpaal, andere mensen of wat dan ook gesplitst, dan krijgen de mensen in die groep later ruzie. Je tas of andere spullen mag je niet op de grond zetten omdat dat betekend dat je er geen waarde aan hecht en dat je arm zult worden. Naar de kapper gaan kan ook niet altijd, want haar afknippen brengt op bepaalde dagen ongeluk.Enz. enz.
De mensen zijn over het algemeen erg vriendelijk en willen ze je graag helpen en krijg je altijd drinken en eten aangeboden. Het eten is hier alleen wel erg eenzijdig en bestaat voornamelijk uit (heel erg) vet vlees, vooral koeien en schapenvlees. De specialiteit is hoesjoer. Een platte oliebol/vleespannenkoek met daarin rijst en gehakt van schapenvlees. Best lekker, maar baggervet... Daarnaast is er weinig fruit en de meest gangbare groenten zijn: aardappelen, wortelen, uien, witte kool en chinese kool. Heel af en toe is er nog broccolie of bloemkool te krijgen. (Dat wordt dus een jaar creatief met kool...:-))
Het is alweer een lang verhaal geworden en ik zou nog wel heel veel meer kunnen vertellen. :-) Ik zit de aankomende 2 dagen nog in UB en heb daar een introductie periode. Dorieke en ik gaan mensen ontmoeten die bij het project waar we gaan werken, betrokken zijn. En op woensdag vertrekken we dan naar Arvaikheer, waar we ons na een rit van zeker 6 uur kunnen settelen in ons nieuwe huis. Daarna volgen nog wat introductie dagen en het schrijven van een werkplan. Op 15 maart gaan Dorieke en ik mee met een 2-weekse trip naar de Gobi-woestijn om met eigen ogen te zien hoe het project ervoor staat en om een aantal betrokken herders te ontmoeten. Daar heb ik nu al enorm veel zin in. Maar voor die tijd zal ik zeker nog wel een keer schrijven. Veel plezier met de foto's!
Beierte!
Sain bain! (Hallo)
Wat gaat de tijd toch snel, het is ondertussen alweer 2 weken geleden dat ik aangekomen ben in Mongolie...
En de afgelopen 2 weken ben ik, samen met de andere net aangekomen VSO-ers, bezig geweest om me het land, de mensen, gebruiken en de taal een beetje eigen te maken. Dit door middel van de zogenoemde 'In country training'. We hebben onder andere trainingen gehad in hoe we moeten werken met een tolk, hoe we gezond kunnen blijven in Mongolie en waar we in geval van nood naar toe moeten. We hebben ons werkvisum en de financien geregeld. Ons ingeleefd in de cultuur en verschillende gebruiken en het geloof door middel van workshops, het brengen van een bezoek aan een boedhistische tempel en een bezoek aan een familie op het platteland. En we hebben gister nog weeshuis bezocht en met de kinderen gespeeld en kadootjes uitgedeeld. (zie foto's)
En natuurlijk hoorde de taalcursus ook tot de 'in country training'. En wat jullie vast niet zal verbazen is dat het Mongools niet een van de makkelijkste talen is om te leren. Ten eerste is het alfabet anders en de grammatica, maar ook de klanken en uitspraak is lastig. Maar iets is beter dan niets en we kunnen nu in ieder geval hallo, bedankt en tot ziens zeggen. De taxichauffeur vooruit, links- en rechtsaf sturen en laten stoppen (niet dat je al enig idee hebt waar je naar toe moet hier in UB, maar dat terzijde...:-)). We kunnen tellen in het Mongools en afdingen op de markt en vragen naar iemands naam en of ze Engels spreken. Helaas is vaak het antwoord abracadabra en niet te verstaan en heb je zelf ook geen idee van wat je zegt, maar gelukkig heb ik nog een jaar om dit te oefenen en perfectioneren :-). Ik heb mijn certificaat dat ik Mongools kan in ieder geval binnen, dus daar ben ik allang blij om. :-)
Op het moment valt het met de kou erg mee. We hebben de laatste dagen steeds sneeuw gehad, wat inhoudt dat het redelijk 'warm' is. Als het namelijk erg koud is, dan sneeuwt het niet. :-) En hoewel -10 al 'warm' aanvoelt (in vergelijking met -20), is thermo-ondergoed nog wel erg fijn om aan te hebben. :-)
Helaas hebben we niet echt veel plezier van de sneeuw. Het is te droog om sneeuwballen van te maken en ook een sneeuwpop valt net zo hard weer uit elkaar. Normaal moet je al heel goed opletten waar je loopt, maar door de sneeuw nog eens extra. De trottoirs zijn 'iets' minder vlak van in Nederland en ook gebruiken ze hier hele mooie tegels, vooral op het Sukhaatar plein, die ontzettend glad worden. Daar is het helemaal een grote ijsbaan. Alleen als het echt moet, steek je dat plein over en dan met gevaar voor eigen leven.
Sowieso is het zaak om goed te blijven kijken waar je loopt. Als er nog sneeuw ligt waar niet op gelopen is, dan vooral daar niet overheen lopen. Je weet namelijk nooit wat er onder zit en heb je de kans dat je 2 meter naar beneden valt, het riool in. Dit is trouwens ook het geval als er geen sneeuw ligt hoor. Dus het is erg belangrijk om altijd goed te kijken waar je loopt. :-)
Wat ook regelmatig bijna-doodervaringen oplevert is het oversteken. Als het licht voor de voetgangers op groen gaat, blijft het verkeer gewoon rijden. Het is dan zaak om met zoveel mogelijk mensen tegelijk over te steken zodat ze wel moeten stoppen en maar dan hopen dat je niet geraakt wordt.
Ulaanbaataar staat op de lijst van steden met de meeste luchtvervuiling en dat is ook zeker te merken. Van de miljoen inwoners woont de helft in een ger. Deze wordt gestookt op gedroogde mest of hout. Hierdoor lijkt het net of er altijd brand is en loop je af en toe echt door de rook. Dit blijft ook hangen aangezien de stad in een dal ligt en omgeven is door bergen. Als je buiten de stad geweest bent en je rijdt de stad weer in, rij je echt een grijze wolk in. Wat je per persoon op een dag hier inademt aan schadelijke stoffen staat gelijk aan het roken van 4-5 pakjes sigaretten op 1 dag (!!!). (Gelukkig ga ik op het platteland werken, met heel veel frisse lucht. :-))
Verder is Mongolie een land van bijgeloof (of geloof, is maar net hoe je het bekijkt). Als je over de drempel struikelt naar binnen toe, dan betekent dat geluk, naar buiten struikelen betekent ongeluk (en moet je eerst weer naar binnen om weer goed naar buiten te kunnen lopen). Als je in een tweetal of groep loopt en die wordt door een lantaarnpaal, andere mensen of wat dan ook gesplitst, dan krijgen de mensen in die groep later ruzie. Je tas of andere spullen mag je niet op de grond zetten omdat dat betekend dat je er geen waarde aan hecht en dat je arm zult worden. Naar de kapper gaan kan ook niet altijd, want haar afknippen brengt op bepaalde dagen ongeluk.Enz. enz.
De mensen zijn over het algemeen erg vriendelijk en willen ze je graag helpen en krijg je altijd drinken en eten aangeboden. Het eten is hier alleen wel erg eenzijdig en bestaat voornamelijk uit (heel erg) vet vlees, vooral koeien en schapenvlees. De specialiteit is hoesjoer. Een platte oliebol/vleespannenkoek met daarin rijst en gehakt van schapenvlees. Best lekker, maar baggervet... Daarnaast is er weinig fruit en de meest gangbare groenten zijn: aardappelen, wortelen, uien, witte kool en chinese kool. Heel af en toe is er nog broccolie of bloemkool te krijgen. (Dat wordt dus een jaar creatief met kool...:-))
Het is alweer een lang verhaal geworden en ik zou nog wel heel veel meer kunnen vertellen. :-) Ik zit de aankomende 2 dagen nog in UB en heb daar een introductie periode. Dorieke en ik gaan mensen ontmoeten die bij het project waar we gaan werken, betrokken zijn. En op woensdag vertrekken we dan naar Arvaikheer, waar we ons na een rit van zeker 6 uur kunnen settelen in ons nieuwe huis. Daarna volgen nog wat introductie dagen en het schrijven van een werkplan. Op 15 maart gaan Dorieke en ik mee met een 2-weekse trip naar de Gobi-woestijn om met eigen ogen te zien hoe het project ervoor staat en om een aantal betrokken herders te ontmoeten. Daar heb ik nu al enorm veel zin in. Maar voor die tijd zal ik zeker nog wel een keer schrijven. Veel plezier met de foto's!
Beierte!
-
27 Februari 2011 - 11:43
Anne:
hela!
Het klinkt allemaal waanzinnig leuk!
Heerlijk!
Doe je voorzichtig in het verkeer en nog van harte gefeliciteerd met je diploma :)
kus,
An
-
27 Februari 2011 - 12:41
Ibrahim:
Khookh, Aly Loes!
Leuke ervaringen! En natuurlijk van harte gefeliciteerd met je certificaat Mongools!
Fijn te horen dat je de integratie periode achter de rug hebt, en klaar bent voor je placement.
Leuke vooruit, door de Gobi woestijn struinen! Veel plezier en geniet ervan.
Ben benieuwd naar de khushuur, en jouw creatieve creaties met kool, :-)
Be Chamad Hairtai! En tot snel.
-
27 Februari 2011 - 13:45
Mem:
hoi leaf famke, wat weer een mooi verhaal. en gefeliciteerd met het behaalde taaldiploma. hiep hiep hoera. hoe zeg je leaf in het mongools? Ik zal het verhaal ook weer gauw naar beppe sturen. kan ze weer meegenieten. dikke tút en we horen weer. mem -
01 Maart 2011 - 11:13
Heit:
Gefeliciteerd met het behalen van je diploma Mongools.
Prachtige foto'ss en wat een verhaal.
groetend en tut,
heit -
02 Maart 2011 - 09:15
Anouk:
He Mongool-to-be! Gefeliciteerd met je diploma! En leuk verhaal en foto's weer, ik volg je avonturen op de voet ;) Kunnen we al een skyp-date plannen?
Liefs! -
02 Maart 2011 - 10:09
PH:
Ha zus,
Lekker bezig! Succes met de klanken Mongools en anders gewoon lekker veel alcohol gaan drinken, dan praat je uiteindelijk ook wel met een enigszins Mongools accent :p
Veel plezier en succes!!! X -
21 Maart 2011 - 09:24
Aly Wouda:
Lieve AlyLoes
Fijn om zo wat van jou te horen,en te volgen van wat je doet.
Alleen die kou is niks van mij. Geniet er van een jaar is snel voorbij.
Heel veel groetjes ook van Jent Aly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
