Terug van weggeweest!

Hallo allemaal,

Even een update vanuit een wisselvallig Ulaanbaatar.

Na een in totaal 9 uur durende vliegreis, voornamelijk omringd door 26 worstelaars van een Iraans worstelteam en uitnodiging om naar Iran te komen rijker, ben ik maandagochtend vroeg goed aangekomen in het Lotus Guesthouse in Ulaanbaatar.

Maandag was het een stralende dag met temperaturen van rond de 26 graden. En even baalde ik ervan dat ik niet meer zomerkleren meegenomen had. Echter toen ik gisterochtend vroeg uit mijn bed stapte, regende het pijpestelen en was het nog maar 14 graden. De winterjas maar weer aan dus...

Er is niet veel verandert in de afgelopen jaren, behalve dan dat er af en toe een nieuw stukje asfalt ligt en er overal in de stad enorme flatgebouwen gebouwd zijn en worden. Ook is er op sommige plekken wat meer structuur aangebracht, zoals bij het busstation waar voorheen alles door elkaar stond en er nu 'een soort van orde is'.

Het verkeer is echter nog steeds chaotisch, zo niet erger dan toen. Het is hier echt een kunst om over te steken zonder dat je geschept wordt. Ook al hebben ze nu her en der van die geweldige oversteekplaatsen waarbij aangegeven wordt hoeveel tijd je hebt om over te steken. Het zal wel iets Mongools zijn, maar dan denk je in al je onschuld dat je 60 seconden hebt om over te steken, maar halverwege het zebrapad springt het stoplicht op rood en moet je rennen om levend aan de andere kant te komen. Het houdt de spanning erin zeg maar. :-)

Maandag heb ik lekker rustig aan gedaan en een beetje geacclimatiseerd. En vroeg naar bed want ik was kapot aan het eind van de dag. Gister heb ik de dingen geregeld die ik nog moest regelen, zoals de verlenging van mijn visum en een busticket richting het noorden.

Omdat ik al vermoedde dat het een dagtaak ging worden, stond ik 's ochtends om 9 uur al in de stromende regen te wachten bij de bushalte. En dat was maar goed ook, want anders had ik het qua tijd allemaal niet gered. Ten eerste duurde het met de bus van en naar het immigratiekantoor komen bijna 2 uur, terwijl je dat normaal binnen een uur zou moeten kunnen doen. Ten tweede was het op het immigratiekantoor bureaucratie ten top. Toen ik binnenkwam werd ik naar loket 1 gestuurd, die mij vervolgens naar loket 2 stuurde omdat ze me niet kon helpen. De mevrouw van loket 2 stuurde me terug naar loket 1, waar bleek dat ze me wel kon helpen. Dus ik formulieren ingevuld en terug naar loket 2, bleek dat ik eerst had moeten betalen voor mijn verlenging. Maar wie gaat nu voor 30 dagen betalen als niet eens zeker is of je die uberhaupt wel krijgt??? Maar goed, ik toch maar naar de bank, waar zowel mijn pinpas als creditcard niet werden geaccepteerd en ik natuurlijk niet genoeg Tugriks bij me had. Gelukkig had ik nog net voldoende dollars bij me en kon ik betalen. En weer terug naar loket 2. Daar bleken alle documenten niet in orde, dus terug naar loket 1. Die stuurde me door naar loket 3 en zij mij weer naar loket 4. Ik kreeg een beetje zo'n 'kastje naar de muur gevoel'...
Maar uiteindelijk was dan toch alles in orde en kreeg ik de felbegeerde stempel in mijn paspoort. De motivatiebrief die ik moest schrijven, waarom ik langer in Mongolie wilde blijven, werd niet eens gelezen....

Daarna was ik net op tijd terug in het hostel om te gaan lunchen met mijn oud-collega's van het waterpoint project. Dat was erg gezellig en ik heb direct kunnen regelen dat ik in juli met een aantal op fieldtrip ga naar de herders van Uvurkhangai. Dus wat wil je nog meer?!? :-)

Vervolgens ben ik weer in de bus gestapt, dit keer richting het busstation. Dit omdat ik vandaag met de bus naar het noorden wil vertrekken. Bij het busstation aangekomen vroeg ik aan de mevrouw van de beveiliging bij welke kassa ik moest zijn voor een ticket naar Muren van de bus van 5 uur. In mijn allerbeste Mongools natuurlijk... Voor dat ik er erg in heb staat ze op en komt ze bijna schreeuwend haar hokje uitzetten. Vol verbazing sta ik haar aan te kijken en begrijp er helemaal niks van. Dan pakt ze mij bij mijn arm en begint ze iedereen die in de rij staat zonder pardon aan de kant te duwen en ineens sta ik vooraan bij de kassa. Zo kan het natuurlijk ook... Nadeel was wel dat ik ineens vollop in de belangstelling stond en dat terwijl ik toch een soort van wilde opgaan in de menigte (voor zover dat mogelijk is als je een kop groter bent en blond haar hebt, maar goed het gaat om het idee...). Maar met een ticket op zak voor de nachtbus van 4 uur vanmiddag kon ik binnen 10 minuten weer met dezelfde bus terug naar het centrum. Een vluggertje. :-)

Tot zover mijn avonturen in Ulaanbaatar. Ik ga nu mijn tas pakken en dan vertrek ik vanmiddag dus met de bus naar Muren. Daar kom ik morgenochtend rond 10 uur plaatselijke tijd aan en zal ik dan eerst een permit moeten regelen om naar het grensgebied met Rusland te mogen reizen. Waarschijnlijk heb ik daar weinig tot geen toegang tot internet en zal een volgende verhaal wat langer gaan duren, maar hopelijk heb ik dan wel wat mooie foto's van de omgeving daar om te delen.

Tot dan!

Aly Loes