Back in the saddle

Sain bainuu,

'Men' zegt altijd dat je moet doen waar je goed in bent en bij deze kan ik jullie vertellen dat ik mijn roeping gevonden heb. Wat een FANTASTISCHE tocht heb ik gemaakt! Echt helemaal super! Te paard door het Mongoolse landschap dwalen en urenlang of zelfs dagenlang geen mens tegen komen. Just me, my horse and I. Ik ben 17 dagen onderweg geweest, waarvan ik er 15 daadwerkelijk op het paard gezeten heb en ik zou zo nog 17 dagen verder kunnen rijden.

Op 8 juni begon mijn trip van in totaal zo'n 375 km. Gemiddeld reden we 6 uur op een dag, zo'n 25 a 30 km. Ik ben in totaal 17 dagen onderweg geweest, waarvan we 15 dagen ook echt gereden hebben. Ik kan natuurlijk per dag beschrijven wat ik allemaal gezien en gedaan heb, maar ik zal een aantal hoogte- en dieptepunten met jullie delen en dan kunnen jullie verder een beetje een indruk krijgen van wat ik gezien heb via de foto's.

Op dag 1 was het vooral weer wennen, allereerst aan het paardje en aan de gids. Maar ook voor mij was het ook zeker wennen om weer voor langere tijd op een paard te zitten. De laatste keer dat ik dat gedaan had, was namelijk in Mongolie 3 jaar geleden, van voor mijn hernia. Maar goed, het weer was heerlijk, de zon scheen, dus wat wil je nog meer?!?

Na dik 6 uur rijden eindelijk een riviertje gevonden wat niet droogstond en waar de paarden konden drinken en waar wij onze kamp op konden zetten. De eerste dagen was het een beetje wennen tussen Igkemme (geen idee hoe je z'n naam schrijft, maar zo spreek je het uit), mijn gids en mij. Hij sprak nauwelijks Engels en mijn Mongools was aardig weggezakt. Maar goed, na verloop van tijd hadden we daar aardig een systeem in gevonden en ging het als vanzelf. Eerst zadelden we de paarden af, dan ging ik hout zoeken en ging hij vuur maken en dronken we eerst ons kopje zoute thee. Daarna pakten we de rest van de spullen uit en gingen we koken. Ik mijn groenteprutje en hij zijn gedroogde yak. Hoewel ik verder alle kampeerspullen van Bayaraa gekregen had, waren we het keukengerei vergeten. Dat hield dus in dat Igkemme en ik samen een kommetje en een lepel deelden. Dan at ik eerst en spoelde de boel af en dan kookte en at hij. Van een blikje pinda's hebben we 2e mok gemaakt en konden we in ieder geval allebei tegelijkertijd onze thee drinken.
Zoals we in Friesland zeggen: As it net kin sa't it moat, dan moat it mar sa't it kin. :-)

Een aantal dagen hebben we heerlijk gereden en genoten van de verschillende landschappen, de rust en de ruimte. Aan het eind van de 3e dag kwamen we aan de rand van de dennebossen, tevens onze kampeerplek. Het was erg warm weer en dat hield vooral in: muggen en steekvliegen in alle soorten en maten. De paarden zaten eronder en ik ook. Als echte dierenliefhebber, heb ik natuurlijk eerst de paarden voorzien van een laag anti-muggenspray. Niet dat zij daar zo happig op waren, maar het hielp wel. Natuurlijk mezelf ook van een laag anti-muggenspul voorzien, maar helaas toen ik toch echt heel nodig moest plassen is het gedonder begonnen. Want ja, waar doe je dat....in de bosjes waar nog meer vliegen en muggen wonen...
Ik had zo'n (...)(...) kontje die ineens veranderde in zo'n kont: (............)(.............). En ook m'n rug zat eronder, ze staken net zo makkelijk door de kleren heen (zie foto). Gelukkig heb ik er dankzij een extra shot homeopatisch middel echt totaal geen last meer van gehad en zakte het alllemaal heel snel weg. Gelukkig maar.

De volgende ochtend toen we de boel op het paard wilden laden, begon het te regenen en niet zo'n klein beetje ook. Omdat het maar bleef regenen, hebben we besloten om maar op die plek te blijven en onze tent weer op te zetten. Toen ik goed en wel droog was en toe was aan een dutje, wat ja wat moet je anders in the middle of nowhere, riep Igkemme me. Ik had nog zoiets van: joh, laat me slapen, maar ik moest toch echt de tent uit. Wat bleek? Er kwam een hele tsunami aan water de berg af en toen ik uit te tent stapte stond ik al tot m'n enkels in het water. Dus als een dolle de spullen uit de tent gehaald, de tent opgepakt en hem verder op neergezet. Mijn kleine tentje ook opgezet en spullen daarin gegooid. Bij de plaats die Igkemme gekozen had, had ik direct al m'n twijfels maar goed in de stromende regen doe je alles om maar zo droog mogelijk te blijven. Of in ieder geval je slaapzak droog te houden, want die kan daar nog wel eens je leven redden. Omdat het water ook daar begon te stijgen, ben ik een andere plek gaan zoeken. Igkemme vond het eerst onzin, maar 10 minuten later kwam hij toch achter me aan met z'n spullen. Ik ben dan wel blond... ;-)

De dagen erna heerlijk gereden, het weer was over het algemeen goed. En zo vliegt de tijd voorbij, echt onvoorstelbaar. Op 14 juni kwamen we aan in Tsagaan Nuur, het meest noordelijke dorpje daar in de omgeving. Hier moest ik me registeren om het Russische grensgebied in te mogen om naar het Tsataan volk te gaan. Er stond een mannetje van het leger voor de hut en we mochten plaatsnemen in soort van wachtruimte buiten de poort. Na verloop van tijd mocht ik doorlopen en moest ik me melden bij een mannetje op slippers in een groen hokje waar posters met Russische geweren en pistolen aan de wand hingen. Beetje vreemd allemaal... Hij begon me allemaal vragen te stellen, na eerst 10 minuten mijn paspoort aandachtig bestudeerd te hebben. Natuurlijk had ik geen idee wat hij me vroeg en het verhoor was dan ook snel afgelopen. Het enige waar we uitgekomen waren was dat 1982 zo'n goed jaar was, want in dat jaar waren we allebei geboren. Maar ik mocht verder. Jippie!!!

Twee dagen rijden later kwamen we dan eindelijk aan bij de Tsataan. Ondertussen hadden zich 3 Israeli's bij ons gevoegd met hun gids en zijn we samen die kant op gegaan. Zonder paard hadden we er niet kunnen komen, zo onbegaanbaar was het daar. Een grote moeras daar op de taiga. Het was ontzettend mooi om te zien hoe deze mensen daar overleven samen met hun rendieren.

Natuurlijk moet je in het hart van het onstaan van het sjamanisme ook naar een sjamaan. We gingen met de hele groep toeristen, 3 Israeli's en 3 Duitse meiden die ook bij de Tsataan op bezoek waren en ik. Van te voren moesten we vragen bedenken die we aan de sjamaan wilden stellen en om 12 uur 's nachts konden we ons bij de tipi van de sjamaan melden. Daar sta je dan kou te kleumen, hopend op een warme tipi, maar niks was minder waar... In de tent zaten alle Mongolen al klaar. Het was er donker en koud en een man draaide een grote trommel rond boven de kachel. Wij mochten plaatsnemen tegenover de sjamaan. Een voor een mochten we onze vragen aan de sjamaan stellen. Een van de Duitse meiden vertaalde voor ons. En daarna is de ellende begonnen. Je zou zoiets dus heel bijzonder moeten vinden en speciaal enzo, maar eerlijk is eerlijk, ik vond het nogal een gedoe. Eerst werd de sjamaan in z'n kostuum gehesen. Groot pak met allemaal touwen en veren eraan en een of andere hoed van veren. Omdat het donker was kon je verder niet zoveel zien, dus beter kan ik het helaas niet omschrijven. Maar goed, ik was dus ontzettend koud. Omdat het daar een soort moerasgebied was, waren m'n schoenen nat geworden van binnen en dus ook m'n voeten. Niks ergers dan dat...En daarnaast had ik enorm last van m'n rug en wist ik na verloop van tijd niet meer hoe ik op dat ellendige bankje moest zitten. Dus na 2 uur dansen en trommelen, was ik het eigenlijk wel zat. Ineens gooide de sjamaan een soort van rendierpoot richting ons en die kreeg ik dus tegen me aan. Toen mocht ik naar voren komen en heeft hij meerdere keren die poot naar me toegegooid waarop ik hem dan weer aan de sjamaan moest geven. Op een gegeven moment moest ik voorover buigen en ging de sjamaan me een soort van slaan met z'n met trouwen en veren behangen mouwen. Ik kon er niks aan doen, maar ik moest heel erg lachen. Na een aantal keer gooide hij de poot naar de volgende en zo ging het door tot iedereen geweest was. Halverwege kreeg ik de poot nog een keer keihard recht tussen m'n ogen gegooid. Mijn straf omdat het ik het allemaal maar lang vond duren... Al met al heeft het 3 uur geduurd en heb ik mijn voorspelling op papier gekregen. Deze moet ik nu alleen nog laten vertalen. Ik zou in ieder geval weer terugkomen naar Mongolie. De rest houden jullie tegoed. :-)

Na de Tsataan zijn de Israeli's en ik uitelkaar gegaan. Zij deden een trip van 3 dagen en ik wat langer. Toen ik nog 5 dagen te gaan had, kwamen we Roger en Johan tegen. Zij deden ongeveer dezelfde route, alleen dan 11 dagen. We hebben ons bij hun aangesloten aangezien we allemaal dezelfde route terug zouden rijden. Het dieptepunt van de rit kwam eigenlijk met hun. Toen we 's avonds op de kampeerplek aangekomen waren, bleek een van de paardjes aan alle kanten open te liggen. Het zadel was niet goed en de rug lag helemaal open en ook onder de voorbenen en de mondhoeken lagen open. Echt heel erg sneu. Omdat de Mongolen zelf helemaal niks deden en het hun eigenlijk helemaal niks kon schelen, ben ik het schoon gaan maken en ben ik het paardje homeopatische middelen gaan geven (met speciale dank aan het VHCN!!!). Om er zeker van te zijn dat er niet meer dieren gewond waren, heb ik een rondje gemaakt langs al hun paarden. Er bleek nog een de rug helemaal open te hebben liggen. Echt hartverscheurend. En de ellende was dat we nog zeker 5 dagen onderweg waren en wat doe je dan? Het gebied is lopend grotendeels onbegaanbaar en alle spullen moeten ook mee. Om het zo aangenaam mogelijk te maken voor de paarden, hebben ze geruild en van het meest gewonde paardje een pakpaard gemaakt met lichte spullen. De ander had helaas minder geluk en die moest nog een aantal dagen extra lijden. Maar goed, in ieder geval elke dag hun wonden verzorgd en zo goed en zo kwaad als het ging het ze zo aangenaam mogelijk gemaakt. Toch een duidelijk verschil in hoe wij kijken naar dierenwelzijn en hoe de Mongolen dat hier doen....

Met Johan en Roger echt nog een super leuke tijd gehad. Het is echt jaren geleden dat ik zo gelachen heb. Echt lachen, gieren, brullen. Johan en ik hebben samen een duik genomen in het ijs en ijs en ijskoude Huvsgkul lake omdat we onszelf toch best wel smerig vonden en het wel fijn was om na 2 weken jezelf eens te kunnen wassen. Vooral m'n haar. Heb echt op het punt gestaan om het er allemaal af te knippen, echt zo smerig...
Een aantal dagen later hebben we nog geprobeerd om vis te vangen in het meer met zelfgemaakte hengels. Je kon van veraf al zien dat er geen vis in dat meer zwom, tenminste niet zo dichtbij de rand, maar wij toch een poging doen. Wat hebben we gelachen.

En zo is er nog heel veel meer te vertellen, maar dan wordt het wel een heeeeeeel erg lang verhaal. Al met al heb ik een geweldige rit gemaakt. De tijd ging veel te snel voorbij. Nu ben ik weer in Ulaanbaatar en hier blijf ik een aantal dagen. Er is nog veel meer te vertellen, dus binnenkort meer. :-) Nu eerst de foto's uploaden.

Tot snel!

Aly Loes


P.S. Let niet teveel op spelfouten, typefouten, rare zinsconstructies, want internet vliegt er steeds uit en dan komt het steeds heel vreemd weer in m'n beeld te staan.

P.P.S. Uit meer dan 1000 foto's heb ik een kleine selectie gemaakt. Wie meer wil zien is in september van harte welkom om een week foto's te komen kijken. ;-)