Give me chocolate and I am happy!
Door: Aly Loes
Blijf op de hoogte en volg Aly Loes
13 Juli 2014 | Mongolië, Ulaanbaatar
Wat vliegt de tijd toch voorbij. Onvoorstelbaar! Ik ben hier onderhad alweer 6 weken en daarmee op de helft van m'n tijd hier. Zoals altijd 'time flies when you're having fun'.
De afgelopen weken waren een interessante tijd eerlijk gezegd. Na mijn terugkomst in Ulaanbaatar (UB) na mijn tocht te paard heb ik daar eerst een aantal dagen doorgebracht. Even een beetje bijkomen, goed eten en vooral: warm douchen. Na een plons in een ijskoud meer of je haar wassen in een rivier waar het ijs nog op ligt, is dat toch wel weer even fijn. Dan pas weet je een warme douche te waarderen.
In UB heb ik ook rustig wat dingetjes kunnen regelen zoals m'n treinkaartjes naar Beijing eind juli, m'n documenten voor het visum naar China. Ik heb een bezoek gebracht aan het Gandan Monastery en lekker even helemaal niks gedaan. Lekker onder het genot van een kopje thee een boek gelezen. Ik heb tenslotte vakantie. ;-)
Op donderdag ben ik samen met Erica en Trevor naar het weeshuis van Lotus in Gachuurt vertrokken. Zij waren een paar dagen in UB om even aan alle chaos te ontsnappen en goed te kunnen eten EN warm te douchen. Zij hadden mij al het een en ander kunnen vertellen over de situatie daar, dus ik was al een beetje voorbereid. Drie jaar geleden was ik ook al eens op dezelfde plek geweest, welliswaar was het complex toen net gebouwd en waren er toen nog geen kinderen aanwezig, maar daardoor was het niet geheel onbekend.
Dus samen met Trevor en Erica met volle bepakking in een taxi gekropen en naar de bushalte gegaan. Alledrie verbaasd door het feit dat we een keer niet afgezet werden door de taxichauffeur. Ja, de afgelopen 2 weken bleef ik van de ene verbazing in de andere vallen.
Eenmaal in het weeshuis aangekomen, bleek het daar een grote chaos te zijn (en dat is nog zacht uitgedrukt). Omdat het hier vakantie tijd is, bleken bijna alle volwassenen op vakantie te zijn. Van enige structuur op wat voor manier dan ook was totaal geen sprake.
Het was de bedoeling om 2x per dag een les te geven in het een of het ander. Erica is Koreaans, dus zij gaf Koreaanse les, Trevor deed sport en ik had wat dingen voorbereid in het geven van muzieklessen, handwerken en tuinieren (jaja, van alle markten thuis :-)). Van Johann en Roger had ik van die loombands gekregen die zo immens populair zijn op het moment, dus daar zijn we vrolijk mee aan de slag gegaan. Echter was de rust van korte duur en was ik al snel de aangewezen persoon om de kinderen (letterlijk) weer aan elkaar te plakken. Ik ben blij dat ik m'n EHBO diploma gehaald heb, want ik heb van m'n leven nog nooit zoveel snijwonden, schaafwonden, kneuzingen etc. hoeven te behandelen. En natuurlijk is er geen materiaal aanwezig waarmee je een beetje fatsoenlijk kunt werken, dus in alle jaren dat ik gereisd heb en mijn eigen EHBO-tasje nooit heb hoeven te gebruiken, is hij nu praktisch leeg. Door het gebrek aan toezicht was vechten meer regel dan uitzondering. Daarnaast werd er een bakkerij naast de keuken gebouwd, waarbij veiligheid voor de kinderen (en de bouwvakkers zelf ook trouwens) op de laatste plaats kwam. Het hield mij van de straat zullen we maar zeggen...
Buiten het feit dat er dus niemand aanwezig was om de boel een beetje te managen, waren de kinderen ook ongeleide projectielen. Zoals gezegd was vechten meer regel dan uitzondering en moest je verdomd goed op je spullen letten, want voor je het wist was het verdwenen en lag het ergens onder een matras ofzo. Zo bleken ook de blokfluiten gestolen te zijn door de kinderen, dus op 1 jongen (die zelf een blokfluit had) na heb ik daarom ook geen muziekles kunnen geven. Op een paar uitzonderingen na waren de kinderen (en ik mag het misschien niet zo zeggen, maar ik doe het toch) een stel ondankbare krengen. Niet dat zij er iets aan kunnen doen, want de huismoeders waren er niet, de social workers leken het gedrag eerder aan te moedigen dan te ontmoedigen. Totaal geen respect voor een ander z'n lijf en leden. Helaas heb ik dat zelf ook moeten ondervinden en heeft een meisje mee keihard in m'n rug geduwd, waardoor ik sindsdien nog meer last van m'n rug/been heb. Als een of ander oud wijf strompelde ik dus daar over het terrein. Zij vonden het grappig, ik iets minder.... (Ik heb er zelfs zoveel last van gehad dat ik er serieus over getwijfeld heb om het eerste de beste vliegtuig weer naar huis te nemen. Dat zegt genoeg denk ik...Thank god I brought some strong painkillers!!!)
Door een "beetje" ongemak laat ik me natuurlijk niet uit het veld slaan en door rustig aan te doen is het ondertussen voor een groot deel weer weggezakt. Maar het "ergste" moet nog komen...Wat was nu het geval, de voedselvoorziening daar was op z'n zachtst gezegd ook nogal magertjes te noemen. Ok, wij als vrijwilligers hebben nog mogelijkheden, wij kunnen het terrein af, kopen wat we willen aan eten en onszelf onderhouden. Voor de kinderen ligt dat anders, zij zijn afhankelijk van wat de keuken ze voorschoteld. Omdat de kok ook op vakantie was, was een 15-jarig meisje verantwoordelijk voor het voeden van ongeveer 90 monden op een dag. En dat 3x! Logischerwijs gaat er dan wel eens wat mis. Dat hield in dat we meerdere dagen geen ontbijt gehad hebben, de lunch pas om half 4 's middags was. Waar het ontbijt op dat soort dagen voor de kinderen bestond uit chips en koekjes die ze eerder onder hun matras verstopt hadden, bestond het voor mij uit een bounty en een banaan. (Niet de meest onsmakelijke combinatie moet ik eerlijkheidshalve bekennen) Maar het is bizar hoe snel je zelf ook vervalt in een eetpatroon dat vooral bestaat uit, jawel: CHOCOLA! Alleen daar werden we nog vrolijk van. O ja, en de pannekoeken die ik voor de kinderen gebakken heb natuurlijk. Wat een klus was dat zeg! Enig idee hoeveel dat is? Voor 90 mensen pannekoeken bakken??? Gelukkig had ik hulp van Trevor, Erica en Conor en had onze 15 jarige kok ook eens een middagje vrij. :-)
Last but not least was het gebrek aan water. 's Ochtends hadden we vaak stromend koud water en dan de rest van de dag niet meer. Eerlijk is eerlijk, ik heb 1x mijn haar gewassen met ijskoud water en ik had het gevoel alsof m'n hoofd eraf zou vallen. Zelfs nog erger dan toen ik m'n haar in een ijskoude rivier heb gewassen. Dat dus niet meer gedaan... Gelukkig wen je er snel genoeg aan dat je smerig bent en stinkt. Wat iedereen doet, dus dat maakt dan ook niet zoveel meer uit. Moet wel bekennen dat ik 1x, toen ik toch in UB moest zijn om naar de Chinese ambassade te gaan, naar Lotus guesthouse ben gegaan om toch snel even te douchen en m'n haar te wassen. Pffff, dan voel je je toch weer een beetje mens hoor.
Afgelopen vrijdag ben ik samen met Laurence, een Franse vrijwilligster, teruggekomen naar UB. Na een heerlijk lange WARME douche, zijn we met een stel mensen hier in Lotus uit eten gegaan en daarna naar het grote plein gegaan. Het is namelijk Naadam dit weekend. Wat voor ons zoiets is als Koningsdag, alleen is het hier 3 dagen. Vrijdag was er een concert, een lasershow en vuurwerk op het plein en gisteravond weer een concert. Zoiets als het Tros muziekfeest op het plein zullen we maar zeggen. Wat overigens erg leuk is hoor, want ik hou wel van die zoetsappige Mongoolse popmuziek. :-)
Dit was het in het kort, maar ik ga er een eind aan breien. Er is vanmiddag vanalles te doen in de stad en daar wil ik graag naar toe. Morgen vertrek ik in alle vroegte op field trip met Tumen, dus dan zal het wel weer even duren voor ik weer schrijf, maar jullie horen van me. :-)
Aly Loes
-
13 Juli 2014 - 10:57
Jennifer:
Ehh dat klinkt op zijn zachts gezegd uitdagend?!! Wat ehmmm bijzonder dat ze zo'n weeshuis inclusief kinderen even aan hun lot overlaten omdat alle volwassenen op vakantie zijn, dat kan toch niet??? -
13 Juli 2014 - 11:30
Aly Loes:
Dat zou je zeggen, maar toch gebeurt het.... -
13 Juli 2014 - 17:41
Vivian Liebers:
Jij maakt wel wat mee zeg! Wat een toestand in het weeshuis. Sneu voor die kinderen vooral. En dan een meisje van 15 dat voor zoveel mensen moet koken. Dat is voor een echte kok al lastig. En wat raar dat iedereen zomaar op vakantie gaat en die kinderen aan hun lot overlaat. En ik kan me helemaal voorstellen dat je snakt naar een warme douche na zo'n lange tijd. En als je terug bent tzt zullen we extra lekker voor je koken!!
Geniet lekker verder van je bijzondere avontuur.
Wij genieten hier in Umbrie, heel wat anders....
Liefs vivian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley